بررسی رابطه خودکارآمدی و حمایت اجتماعی در بین کارکنان یکی از سازمان های نظامی

مقدمه: یکی از جنبه های اساسی خودکارآمدی، این باور است که فرد از راه اعمال کنترل به ویژه در هنگام رویارویی با موقعیت های استرس زا که در محیط های نظامی به وفور دیده می شوند می تواند بر پیامدهای زندگی خود اثر گذارد. خودکارآمدی متغیری حالتگونه است و به گونه ای قابلپرورش و توسعه است. بر اساس نتایج تحقیقات گذشته حمایت اجتماعی ازجمله متغیرهای مهم در افزایش خودکارآمدی افرادمی باشد. لذا با توجه به مطالعات محدود در این زمینه، پژوهش حاضر با هدف بررسی رابطه حمایت اجتماعی و خودکارآمدی در کارکنان یکی از سازمان های نظامی انجام شده است. مواد و روش ها: تعداد ۵۵۴ نفر از کارکنان یکی از سازمان های نظامی به روش نمونه گیری خوشه ای تصادفی طبقه ای انتخاب شدند. برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه خودکارآمدی شرر و همکاران، پرسشنامه حمایت اجتماعی ثامتی و همکاران و پرسشنامه اطلاعات جمعیت شناختی استفاده شده است. داده ها پس از جمع آوری با شاخص های آماری توصیفی شامل میانگین و انحراف معیار و شاخص آماری استنباطی (ضریب همبستگی پیرسون)، به کمک نرم افزار spss16 تجزیه و تحلیل شدند. یافته ها: نتایج نشان داد بین تمام متغیرهای عامل حمایت اجتماعی با خودکارآمدی افراد رابطه مستقیم و معناداری وجود دارد (0/01 = p، 0/221 = r)حمایت اجتماعی یک کمک دوجانبه است، شرایط کارکنان نظامی مانند دوری از خانواده برای مدت طولانی و عدم شکل گیری مستحکم شبکه اجتماعی در میان آن ها، از دلایل کم بودن همبستگی بین دو متغیر می باشد. نتیجه گیری: نتیجه این تحقیق ضمن همخوانی با پژوهش های پیشین، نشان داد حمایت اجتماعی در پیش بینی خودکارآمدی کارکنان نظامی نقش دارد. پیشنهاد می شود که مدیران زمینه مناسب سازمانی برای دریافت حمایت اجتماعی و ارتقاء خودکارآمدی کارکنان نظامی، با هدف بهبود عملکرد سازمانی افراد به وجود آورند.